„Jeden jest samotnością, dwa
jest liczą rozdzielającą, trzy zaś – liczbą,
która przezwycięża podział; jeden
i mnogość są zgromadzone i wpisane w Trójcę:
jest to niewysłowiony ład w
Boskości, której Osoby są każda w pozostałych”
W najstarszych przedstawieniach Trzy Osoby Boskie zostają
przedstawione jako młodzieńcy pod drzewem Mamre, którzy według historii
opisanej w Starym Testamencie odwiedzili Abrahama i Sarę. Ojcowie Kościoła
zinterpretowali te trzy postacie właśnie jako proroczą prefigurację Trójcy
Świętej, a w Ikonografii przedstawienie to nosi nazwę Starotestamentalnej
Trójcy bądź Gościnności Abrahama. Przyjrzenie się temu dziełu sztuki i próba
interpretacji jest wejściem w cały bogaty świat ikony.
Ikona Trójcy jest wyznaniem wiary w jednego Boga w Trzech
Osobach nie mniej wartościowym niż wyznanie tej wiary w słowach. W sposób
obrazowy przedstawia słownie wyrażaną prawdę, która żyje w Kościele ukryta w
Piśmie Świętym. Nie zostaje ona jednak wyrażona w formie ostatecznej i niezmiennej.
Wznosi się raczej stopniowo na wyżyny nieskażonej prawdy dzięki łasce i
wysiłkowi ikonopisarza.
Przedstawienia Świętej Trójcy nie można w żadnym wypadku
traktować dosłownie czy w sposób czysto materialny. Obraz ten ma podnieść
świadomość odbiorcy do kontemplacji. Trójca Święta jest niewyobrażalna w swej
istocie, jeśli więc Kościół posiada i czci Jej przedstawienie, to nie można
tego kultu traktować jako oddawania czci obrazowi istoty Trójcy, gdyż taki
obraz jest niemożliwy. Należy natomiast odczytywać tę ikonę w sensie głęboko
symbolicznym, gdyż jedynie w ten sposób ów wizerunek może osiągnąć doskonałość
wyrazu.
0 komentarze:
Prześlij komentarz