Ikona Przemienienia Pańskiego

„Bóg jest Światłością i ci, których

 czyni godnymi, by Go widzieli,

widzą Go jako Światłość.

(św. Symeon)

Przemienienie Pańskie zaliczane jest do cyklu dwunastu wielkich uroczystości Kościoła Bizantyjskiego. Ikona przedstawia nam Chrystusa, który ukazał się apostołom „w postaci Boga”, pozwolił im ujrzeć blask światłości Trójcy Świętej. Góra, miejsce szczególnego spotkania nieba i ziemi stała się miejscem teofanii.

Chrystus zajmuje się w centrum przedstawionej sceny,  zgodnie z przekazem biblijnym odziany jest w białe szaty. Już poza otaczającą go sferą złożoną z trzech współśrodkowych okręgów znajdują się dwie postacie reprezentujące Stary i Nowy Testament: Mojżesz i Eliasz.

Na ikonie przedstawieni zostają również trzej uczniowie: Piotr, Jakub i Jan, którzy zostali wybrani jako „naoczni świadkowie Jego Majestatu” (2P, 1,19).  Piotr, ukazany po prawej stronie na klęczkach, usiłuje osłonić dłonią twarz przed światłem; umieszczony pośrodku Jan, pada na ziemię, odwracając się plecami do światła, Jakub natomiast, z lewej strony, upada na wznak. Spadają oni ze szczytu, przerażeni i oślepieni niezwykłą wizją. Przemienienie jest więc również udziałem apostołów, którzy doznali łaski ujrzenia Przemienionego.

Przemienienie powinno być postrzegane jako objawienie Trójcy Świętej: Syn ukazuje się w swojej chwalebnej istoty, Ojciec w głosie płynącym z nieba, Duch Święty natomiast w postacu obłoku, który daje poznanie i udział w chwale Boga.

 Wizja na Taborze to objawienie boskiej natury Chrystusa, zapowiedź Jego zmartwychwstania oraz przyszłego przemienienia całej ludzkości. Według podania biblijnego, Jezus rozmawia z Mojżeszem i Eliaszem, mówi im o swojej Męce, o dziele zbawienia świata. Ikona Przemieniania jawi się wobec tego jako preludium do Ikony Paruzji